In 2016 liep ik het St. Olafspad, een Pelgrimstocht van Sundsvall (Zweden) naar Trondheim (Noorwegen). 580 kilometer. Voor het eerst wandelende ik zo’n lange afstand alleen. Een unieke ervaring die me inzichten gegeven heeft over mijzelf, mijn twijfels, onzekerheden en … over hoe fijn het is om alleen te zijn. In de plaats Revsund ontmoette ik Francine Postma, die logeerde bij vrienden om een reportage te maken over deze wandeltocht. Zij liep een eindje met mij mee tot aan de kerk van Revsund. Francine heeft over haar tocht een boek geschreven dat de titel ‘Onderweg’; alleen over het St. Olavspad’ heeft meegekregen. Een boek over de werkelijke tocht, maar misschien nog wel meer een beschrijving van een levenstocht.
Wandelen in boeken
Het is lang geleden dat ik mij de tijd heb gegund te schrijven of misschien moet ik wel schrijven dat ik lang niet de rust heb kunnen vinden om stil te staan en van daaruit te schrijven. Ik heb daar altijd al moeite mee, maar zeker in deze vreemde tijd als gevolg van de uitbraak van Covid-19. Het brengt bij mij veel onrust teweeg. De vanzelfsprekendheid van veel zaken lijken ver weg. Het werk is er anders uit gaan zien: veel beeldbellen in plaats van klanten bij mij thuis of bij hen op het werk. Veel thuis dus en minder onderweg, waardoor ik een andere afstand ervaar. Ik mis een aantal zaken zoals de energie van de aanraking, de context die door de nabijheid zichtbaar wordt, maar het levert mij ook heel veel op. Een voorbeeld daarvan is dat ik elke morgen de tijd heb om te wandelen. Ik doe dat bij voorkeur ’s morgens als de dag nog onontgonnen is, de zon net op en het gras nog nat. In kloktijd is dat voor mij zo rondom 6 uur in de ochtend. Ik sta op, trek mijn wandelschoenen aan en loop dan m’n vaste rondje.
IK en de cirkel van invloed
Wellicht kennen jullie mijn blog over het 'IK' en de cirkel van invloed en betrokkenheid. De betrokkenheid is vaak groot, maar de invloed klein. Herkenbaar? Samen met met Illustratiestudio Githa en Veninga Communicatie maakte ik een animatie om dit verder uit te leggen. Bekijk hier het resultaat:
Roze olifant
Vrijdag bezocht ik een prachtige tentoonstelling van Tjibbe Hooghiemstra in Museum Belvédère in Heerenveen-Oranjewoud. Het is zo’n tentoonstelling waar ik als bezoeker naar toe ga, omdat het werk van deze kunstenaar wel ken en benieuwd ben naar wat deze tentoonstelling mij gaat brengen. Ik hoop natuurlijk altijd dat ik de schoonheid mag ontmoeten, maar die zekerheid is er allerminst. In deze blog leest u wat deze tentoonstelling mij gebracht heeft.
JIJ of IK?
Het valt mij op dat mensen vaak spreken over JE als ze IK bedoelen. Kijk en luister maar eens goed, dan merk je dat het bijna gemeengoed is om op deze wijze te spreken. Ik merk in de coachingsgesprekken die ik voer dat er vaak in de tweede persoon enkelvoud gesproken wordt. Als mensen in de JE-vorm spreken over hun eigen gedrag of gevoelens dan lijken zij minder verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen gedrag of gevoel.
Herken je dit? Welke vorm gebruik jij meestal?
Spiegel voorhouden
MKB Kansrijk is een uniek project met als doel het verdienvermogen van de MKB’er te vergroten en inzicht te verschaffen in de kansen en bedreigingen van het Groningse MKB. De afgelopen maanden heb ik in de rol van 'Ondernemer Coacht Ondernemer' meegewerkt aan dit project.
Stilstaan
Afgelopen maand ben ik een vijftal dagen in retraite geweest om eens stil te staan bij…. Ja, bij wat eigenlijk? De retraite was georganiseerd door Jan Geurtz en vond plaats in de buurt van Winterberg (DE) in een voormalig hotel/conferentiecentrum van de vakbond dat nu een spiritueel centrum is. Hoewel het interieur en exterieur anders deed vermoeden, omdat het nog wel een sfeer van de jaren '50 uitstraalde.
Op kamers
Voortbordurend op mijn blog over de organisatie als organisme kom ik tot de conclusie dat ik organisaties en hun ontwikkeling vergelijk met de ontwikkeling van mensen. Ook een organisatie kan in de fase verkeren van de zuigeling die erg afhankelijk is van de vader en/of de moeder van de organisatie. Vaak de oprichter en de daarmee de creator van de organisatie. Hij/zij geeft de organisatie vorm zoals hij/zij denkt dat het beste is voor het kind. Dichtbij, nauwelijks uit het oog verliezend en zeer waakzaam op hetgeen er gebeurt.
Zoektocht naar identiteit
Afgelopen week heb ik het boek 'Goed Volk' gelezen van Teun van de Keuken over zijn jeugd. Het is een roman en daarmee vrijgepleit van elke gelijkenis met de werkelijkheid. Het is daarom niet minder de werkelijkheid van de jeugd van Teun van de Keuken. Het geeft een kijkje in het huishouden van de bekende en alom geprezen documentairemaker Johan van de Keuken.
Het linkse, artistieke milieu dat geschetst wordt is herkenbaar en zo vol tegenstrijdigheden. Het linkse gedachtegoed van de jaren '60 en '70 zit zo vol paternalisme.
Interactie is de sleutel
Regelmatig word ik gevraagd als gastdocent. Meestal werd ik gevraagd om over een bepaald onderwerp een verhaal te vertellen. Ik was dan druk in de voorbereiding om het verhaal op een gestructureerde wijze te kunnen overbrengen dat vervolgens tot een mooie bijeenkomst leidde of juist tot een bijeenkomst waarbij niet alleen bij mij de energie ‘uit de schoenen liep’! Het zenden van een boodschap waarbij ik mij ook verantwoordelijk voelde voor het in beweging krijgen van de groep beviel steeds minder. Ik kwam tot de conclusie dat mensen juist bij elkaar komen om iets te horen en daarvan mogelijk te leren en dat het ‘zenden’ van een verhaal vaak niet aansluit bij de behoefte die men heeft.